Genç kızlık fotoğraflarına bakıyorum, topuklarına dökülen saçları var annemin. Siyah beyaz. Fotoğraftan.
Aynaya bakıyorum. Topuklarıma dökülen sarı saçlarımdan utanıyorum.
Annem kanser.
Saçları döküldü.
Yüzü aynı.
Çocuklaştı da.
Kuaförüme gittim.
Saçlarımı israf etmeden, usturayla kazıttım kafamı.
Saçlarımdan peruk yaptım.
Doğum gününde annemin başına taktım.
Bir ağladı, bir ağladı.
Şimdi aradan 20 yıl geçti.
Mezarında dua ederken saçlarım çiçeklere takılıyor ya, bir tuhaf oluyorum.