Şaşırma, Havva’nın da gözleri iğneliydi.
Batınca teniyle birlikte ruhunun tenine batardı.
Süzünce posası kalırdı Adem’in.
Çakınca tutuştururdu.
Hayat bu!
Ya hakikat?
İğnenin yurdusundan deve geçtiğinde…

%d blogcu bunu beğendi: