Kaldırım bayram etti.
Rüzgâr, güneş, yol kenarındaki ağaçların yaprakları, kediler.
Eşya da güzeli sever.
İzmaritler bile bakakaldı.
Gözümü alamadım.
Geçtin, geçişin ayrı bir şiir.
İçimden dönüp baktım.
Bunca yıl geçti.
Hâlâ dönüp bakıyorum.
Yabancı: “İnsan depremini hatırlar!”
Yok dedim, deprem değil.
O an deprem olsaydı, o bile bayram eder, geçse bile içinden dönüp bakardı.
Bilgiç: “Güzellik geçicidir…”
Değil tatlım, değil akıllım, değil biriciğim, yalnız güzellik kalır.
Afet olsa bile…