Her şey senin yüzünden oldu.
Bakışınla başladı her şey.
Yolumda yürüyordum.
Yürüyüşüme çeşni katmak amacıyla sağa sola bakınıyordum.
Öylesine bakınıyordum. Sadece bakınıyordum.
Gözden etkili bir şey var mıdır?
Vardır elbette ama yokmuş gibi yapalım ki konu dağılmasın.
Gözlerinin rengini hatırlamıyorum.
İri miydiler, çekik miydiler, yuvarlak mıydılar; hayalimde canlandıramıyorum.
Boğmayan bir derinlik, hafif bir parıltı. O kadarını hatırlıyorum.
Bakışın boştu diyemeyeceğim. Dolu da değildi. Dolu olmaması iyi yoksa bana bakman için yer olmazdı.
Aslında baktığın da söylenemezdi.
O yüzden merak mı, sevinç mi, hüzün mü; hangisi vardı gözlerinde bilemiyorum.
Benim bakışım da tam bir bakış sayılmazdı zaten.
Göz değmesiydi bizimki…
Değdi geçti…
