‘Gözleri gövermek’ deyimini annemden duymuştum.
Çocukları gurbete çıktı okumak için.
Yaz tatillerinde, yarıyıl tatillerinde, annemizin ilk sarılması ve ağlaması, iki elini iki yanağımıza koyup yüzümüze bakması nemli gözlerle…
Sonra gurbete yerleşildi.
Evlenildi, el/il olduk annemizin gözünde.
Bayramdan bayrama gider olduk.
O gözler daha da göverdi.
Hayatta keşke yok da…
Daha sık gidebilir miydik annemize.
Gözlerimiz göveriyor şimdi.
Rahmetle…